Wat spook ik hier zoal uit? deel 1: werkentijd

Natuurlijk ben ik hier niet van de één op de andere dag in de U.S.A verzeild geraakt en ben ik hier (jammer genoeg??!) niet enkel om te avonturieren. Werken is nog steeds de voornaamste reden dat ik hier ben. Hieronder een beetje meer uitleg over hoe ik hier als aan de slag ben kunnen gaan en wat ik hier tijdens een werkweek zoal uitspook…

Ik ben hier in Maine beland via “The International Learning Exchange in Social Services “ (ILEX), een internationale professionele uitwisseling zonder winstbejag. ILEX is sinds vele jaren voortdurend op zoek naar mensen met het nodige sociale diploma die interesse hebben om deel te nemen aan een uitwisseling en zo een jaar in de U.S.A. te werken. ILEX engageert zich om professionele opvoeders vanuit Europa een jaar in de Verenigde Staten te laten te werken om professionele concepten, waarden en ideeën aan te tonen en te delen. Professionele opvoeder is een beroep dat niet bestaat in de Verenigde Staten. Het was sowieso al mijn plan om zoveel mogelijk te reizen na mijn studies vooraleer ik me ergens zou settelen qua wonen of werken. Toen ik de reclame voor ILEX zag, heb ik dus mijn kans gegrepen… Want reizen is kostelijk en bij ILEX krijg je namelijk een maandelijkse vergoeding. Dus: werken waarvoor ik gestudeerd heb, een beetje geld verdienen en een tijd een ander land verkennen. Allemaal positieve dingen en dus redenen genoeg voor mij om mijn kans te wagen. Zo gezegd, zo gedaan, met als resultaat dat ik nu een jaartje in de U.S.A zal werken… Neem zeker eens een kijkje op hun site, moest je ook interesse hebben: www.ilexchange.org

Via ILEX ben ik dan uiteindelijk terecht gekomen bij de organisatie Spurwink, meerbepaalde in ‘The Staff Secure Treatment Program” te Cornville, Maine. Kort samengevat biedt deze voorziening behandeling aan kinderen met ernstige gedrags- en emotionele problemen die terugkeren van een andere voorziening. (waar weinig of geen vooruitgang geboekt is) Dus kinderen die “moeilijk om te plaatsen” zijn en meer structuur nodig hebben dan een typische gemeenschapsplaatsing kan verstrekken. Zowel jongens als meisjes van 5 tot 14 jaar kunnen hier terecht. Ze hebben allemaal een verleden van langdurige periodes van misbruik (fysieke en/of seksueel) en verwaarlozing. (www.spurwink.org)

Ik werk hier 40 uren per week. Sommige collega’s doen hier gemakkelijk zo’n 80 uren per week!! Hard te geloven, maar werkelijk waar. Mijn uren zijn gespreid over 4 dagen. Wat wil zeggen dat ik op zondag een dubbels shift doe van 6 uur ’s morgens tot 10 uur ’s avonds!! Een lange en dikwijls zware dag. Maar het voordeel is dat ik wel elke week drie dagen vrij heb! Wat ik wel heel goed vind…

Mijn collega’s zijn allemaal ongelooflijk lieve mensen. Ze staan steeds klaar om ons, de buitenlandse meisjes, te helpen met wat dan ook. Ondanks dat niemand van hen een diploma, zoals in België verreist zou zijn om met deze doelgroep te werken, zijn er naar mijn mening zeker enkele talenten bij. Fantastisch om te zien hoe zij met de kinderen omgaan. In Maine heeft iedereen van mijn leeftijd blijkbaar al kinderen. Dus de ervaring ontbreekt bij de meesten zeker ook niet… Al merk je in vele zaken toch dat de nodige achtergrondkennis ontbreekt in de manier waarom ze hier handelen of denken over bepaalde dingen. Maar zeker geen enkel slechts woord over mijn collega’s! Ze hebben me al heel veel bijgeleerd!

Op een gewone schooldag halen we de kinderen van school (enkele meters verderop :-s) En starten we de shift met een ongeveer een kwartiertje kamertijd. Dit toen we steeds als we van één activiteit overgaan in een andere. Voor de kinderen ontzettend moeilijk om heel even alleen in hun kamer te zitten. :) Dan eten we een snack! (natuurlijk :)) Hierna is het tijd voor “housemeeting”. Dan gaan we met alle kinderen in de zetels zitten. Daar vragen we de kinderen meestal om iets positief te vertellen van die dag tot nu en bespreken we de regels nog eens met de bijhorende consequenties wanneer deze niet opgevolgd worden. We vertellen de kinderen op dit moment ook hoe de dag verder zal verlopen. Na deze housemeeting is het tijd voor “groupactivity”. Dit is een uurtje waarin de kinderen “samen moeten spelen”. Met deze groep is het echter zo goed als onmogelijk om hen echt met z’n allen samen te laten spelen. Het is ongelooflijk moeilijk om een activiteit voor te bereiden aangezien de kinderen elkaar niet mogen achtervolgen en aanraken, en de meeste groepsspelen bevatten deze elementen. Meestal plannen we vrij spel buiten of doen we een wandeling. De kinderen hebben hier een groot en mooi domein ter beschikking. Nu het zoveel gesneeuwd heeft, is het hier ideaal om met de sleeën te glijden. Na deze groupactivity is het huiswerktijd. De twee jongsten spelen dan meestal nog een halfuurtje verder in de activiteitenkamer en de anderen maken hun huiswerk. Voor sommige kinderen meestal een heel erg stresserende 30 minuten. Na deze inspanning is het meestal vrije tijd, waar de kinderen kunnen “doen wat ze graag willen”. De kinderen die geen contract hebben, kunnen dit moment ook samenspelen. Ten allen tijde is per kind steeds een begeleider dicht in de buurt! Na het avondmaal is het tijd om hun taak te doen, willen ze een zakcentje verdienen. Hierna zou het normaal een korte creatieve activiteit zijn, maar dit hebben we al een langere tijd afgeschaft, omdat het moeilijk haalbaar is en teveel voor conflicten zorgt. In het weekend proberen we wel steeds een korte creatieve activiteit te voorzien. Tijdens een gewone schoolweek geven we de kinderen tot bedtijd de optie om tv te kijken of rustig iets in hun kamer te spelen. (Quiet time) Ondertussen nemen diegene die gepland staan ook hun douches en zorgt iedereen ervoor dat hij zijn slaapkledij aangetrokken heeft. Om 7 uur is het alweer tijd voor een snack. Na de snack poetst iedereen zijn tanden. Om half 8 is het alweer tijd voor de twee jongste kinderen om te gaan slapen en moeten diegene die een contract hebben naar hun kamer. Om half 9 is het bedtijd voor iedereen. Begeleiders (staff) blijven bij de deuren zitten tot iedereen slaapt. Dan is het tijd voor de begeleiders om nog wat na te bespreken en papierwerk in orde te brengen. 10 uur is steeds het einde van mijn shift.

Je hebt me al enkele keren het woord contract horen zeggen. Wel, waneer een kind onveilig is geweest, krijgen ze een contract. Er heerst hier ontzettend veel agressie. Na een werkweek bezit ik meestal veel blauwe plekken en zijn mijn armen vol gekrabd :-s Deze week heb ik zelfs een boks in mijn gezicht gekregen, met een gewonde lip en een kaak die een beetje opgezwollen was als gevolg… Alert zal ik zeker zijn als ik terugkom! Omwille van de grote agressie moeten we héél regelmatig iemand in een” hold” nemen. D.w.z. de kinderen in een veiligheidshouding nemen zodat ze zichzelf of anderen niet meer kunnen pijn doen. Dit deed maar een beetje raar in het begin om minstens twee volwassen over een kind te zien hangen. Maar absoluut noodzakelijk hier! Over het gevloek hier kan ik boeken volschrijven (Fucking Bitch is hier je dagelijkse aanspreking) De rest bespaar ik jullie…

We werken hier voortdurend met de kinderen aan de hand van lifespace interviews. Elke incident wordt dan gedetailleerd besproken samen met het kind. Wat is er net gebeurd? Hoe voelde je je daarbij? Dus als je je zo voelt, doe je dit? Hoe had je dit beter kunnen doen? Dus volgende keer als dat gebeurd ga je het zo en zo aanpakken? Hoe gaan we nu verder van hier? Enz… Heel nuttig!! Als is het wel grappig soms om te zien hoe goed de kinderen de volgorde van dit gesprek al kennen.

Ik moet eerlijk toegeven dat het werken in het begin een beetje tegensloeg. Ik had andere verwachtingen. Maar ik heb ondertussen mijn verwachtingen aangepast en ik begin het steeds grager te doen… Al is dit zeker geen job die ik jaren aan een stuk met plezier zou kunnen doen… Ik mis ook het meer uitgebreide takenpakket dat je als GOB, naast werken op de leefgroep, zou moeten uitvoeren. Dingen uitwerken, helpen aan het behandelingsplan, vergaderingen met externen om de kinderen te bespreken, enz… We hebben hier elke dag veel papierwerk in te vullen, maar we worden verder zo goed als niet betrokken bij wat er nu verder gebeurt met deze informatie…

En natuurlijk mis ik mijn vorige jobke in België wel. Ik heb in mijn beperkte werkervaringen nog niets tegengekomen dat kon tippen aan werken op “Den Dam”!!! :)

Maar soit, stapje per stapje ben ik hier wel mijn ding aan het doen en we zien wel wat er hier verder van komt…

Voila, nu kan je je een beetje een idee vormen van wat ik hier zoal uitspook,hé… Maar natuurlijk doe ik hier naast werken nog wel meer :) Meer daarover in een volgend ‘verslagje’…