Skowhegan...

Het is misschien interessant om jullie eerste een beetje te schetsen waar in de USA ik hier terechtgekomen ben. Tot een week voor mijn vertrek wist ik nog steeds niet zeker waar ik een jaar zou gaan wonen. Massachussetts was het originele plan, maar dit werd dan weer New Hampshire om dan uiteindelijk op de valreep nog eens te veranderen in Maine. Maar na een stresserende periode, met af en toe een klein traantje (tip: vraag je reispas en visum zo snel mogelijk aan als je van plan bent ver te reizen :)), ben ik er dus heelhuids geraakt en ben ik ondertussen al helemaal gesetteld in mijn appartementje in Skowhegan te Maine.

Maine behoort tot de regio New England en ligt in het noordoosten van de U.S.A. Je kunt je wel al voorstellen wat voor weer het hier is… De Mainers maar lachen met mij, toen ik hier aankwam met mijn sportschoentjes, dunne jas (die in België in ieder geval warm genoeg zou zijn) en wollen handschoentjes (die hier niks voorstellen). Mijn eerste aankoop was dan ook dikkere handschoenen en stevige boots. Geen mooi zicht, maar wel erg praktisch! Man, wat heb ik hier afgezien van de koude mijn eerste twee weken hier! Brrr…. Ik was verbaasd hoeveel sneeuw er wel niet kon vallen op één nacht. Na een sneeuwstorm zak je tot je knieën in de sneeuw op de stukken die niet ‘geshuffeld’ over ‘geruimd' zijn… Mijn “gevoelig velleke” apprecieerde het erg dat ik mijn gamma vochtinbrengende crèmekes bij had, want de wind was niet mild, zene! Allemaal ongelooflijk mooi om te zien de sneeuw, maar je kunt je niet voorstellen hoe hard ik nu al uitkijk naar de lente.

Maine beslaat 86.542 km², waarvan 80.005 km² land. Heel natuurrijk dus :) Vooral veel meren, bergen en heuvels. Ontzettend mooi, maar wat mis ik Antwerpen!! Hopelijk zal ik deze zomer meer geniet hebben van deze mooie natuur!? (gaan zwemmen in één van de vele meren enz.), want op dit moment vind ik het hier héél mooi en rustgevend, maar daar blijft het dan ook bij voor mij… Maar soit, de frisse lucht hier zal mijn longen zeker en vast zuiveren en de koude kan me alleen maar sterker maken, hé;)

Deze staat ligt in de Eastern tijdzone. Dit wil zeggen dat het hier 6 uur vroeger is als bij jullie in België. Dus hou dit in gedachten als je beslist van mij te verrassen met een telefoontje! :) Ik kan trouwens met mijn ‘ trackfone’ niet bellen naar België en meestal ook niet terugsmsen. Dus ik ben niet van slechte wil als ik niet antwoord, het is technisch meestal niet mogelijk. Het is maar dat jullie op de hoogte zijn! Maar internet werk hier meestal uitstekend, dus ik geef zeker een antwoord via mail of skype!

Mijn eerste week hier heb ik doorgebracht in het plaatselijke “Downtown Motel” van Skowhegan. Tijdens deze eerste week hebben we vanalles geregeld om ons jaar hier in de USA te starten. (rekening openen bij de bank, social security card aanvragen, auto kopen en allen bijhorende papieren in orde brengen, …) En natuurlijk heb ik, zowel alle ILEX – Fellows leren kennen die samen met mij arriveerden, als diegene die hier al 4 maanden waren. Leuke bende!!

Na deze week ben ik mijn appartementje op North Avenue ingetrokken. Het was een voordeel voor mij dat de oriëntatieweek in Skowhegan was. Ik moest slechts enkele straten verder rijden om thuis te zijn. Andere Fellows daarentegen hadden er nog een rit van enkele uren opzitten voor zij thuis waren… Ik ben erg onder de indruk van mijn appartement. Het is redelijk groot, wat maakt dat mijn huisgenoten (Sofie en Ann Helen) en ik niet steeds op elkaars lip moeten zitten. Volgens mij kan ik het hier het best omschrijven als gezellig rommelig :) Niets van de meubels en decoratie past bij elkaar, maar dat geeft het wel een leuke sfeer. Ik woon hier graag! Met mijn huisgenoten heb ik het ook getroffen. Het is niet vanzelfsprekend om met drie vrouwen samen te wonen en overeen te komen :) Maar het lukt dus best. Sofie komt ook van België, Ann van Noorwegen. Ze wonen hier beiden al een half jaar, dus ze kunnen me met veel dingen helpen en me wat wegwijs maken...

‘Stan’ mijnen ‘Van’, zoals ik mijn auto weleens benoem, transporteert mij overal naartoe. Ik zou echt niet weten wat ik zonder hem zou moeten aanvangen. Bijna niets is hier op wandelafstand bereikbaar. Mensen kijken hier trouwens maar heel raar als ze je voorbij zien wandelen. Waarom wandelen als je een auto hebt? Ik weet niet of ze hier een fiets kennen :) Ik heb er alleszins nog geen enkele gezien. Mijnen Stan is een paarse Playmouth Voyager. Nen automatic ;) Een echte Amerikaanse auto dus! Ik moet momenteel wel geregeld vroeger opstaan om hem uit te sneeuw te scheppen en hem te laten opwarmen voor ik ermee kan rijden… En ook al zijn we hier nog niet zo heel lang, Stan en ik hebben er wel al enkele avontuurtjes opzitten :) En ik vrees dat er zeker en vast nog enkele zullen volgen… Zo hebben we al eens vastgezeten in de sneeuw :s Sofie en ik kwamen terug van het werk. Het had die week erg veel gesneeuwd, dus we moesten extra voorzichtig zijn. Op de weg die we nemen, moeten we uitkijken voor herten en elanden die de weg oversteken. Aangezien men in Amerika blijkbaar geen straatverlichting kent, rijd ik hier ’s avonds altijd met een klein hartje, een beetje bang om een hert of een eland aan te rijden. Blijkbaar zijn de elanden zo groot, dat wanneer je er een aanrijdt en deze door je vooruit valt het wel eens goed je laatste dag zou kunnen zijn… Dus je kunt je waarschijnlijk al voorstellen hoe ik hier de eerste weken achter het stuur zat... Toen die bewuste avond was ik dus ook de zijkanten aan het afspeuren... en dan plotseling… slip… en in enkele seconden waren we een sneeuwbank ingereden. Natuurlijk konden we er langs geen kanten uitgeraken en zaten we volledig vast. Ik begreep toen ook ineens waarom iedereen me hier zei dat ik zeker een survivalpakket :) in mijn auto moest leggen (pillicht, deken, graanrepen :)) Want als je hier vastzit, kan het gerust een hele tijd duren eer je iemand tegenkomt die je kan helpen. Je hebt hier namelijk op veel plaatsen ook geen ontvangst met je telefoon… Net zoals wij dus. Gelukkig reed een collega ons voorbij en heeft zij haar man opgetrommeld voor een rescue - action to help the Belgian girls… Na een uurtje, van trekken en duwen was onze Stan dan eindelijk bevrijdt…

Tot zover een korte omschrijving van Skowvegas, zoals de andere Fellows het hier noemen…

Binnenkort probeer ik neer te schrijven wat ik hier nu eigenlijk allemaal aan het doen ben...

Tot gauw!